Józefa Maria Hennelowa z domu Golmont, ur. 1 kwietnia 1925 r. w Wilnie jest publicystką. W czasie okupacji
należała do Szarych Szeregów, uczestniczyła w tajnym nauczaniu. Po repatriacji ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W „Tygodniku Powszechnym” od 1948 do roku 2012 była kolejno: adiustatorką, dziennikarką, redaktorką, sekretarzem redakcji, zastępcą redaktora naczelnego (od połowy lat 60. do 2007 roku); od 1982 roku była felietonistką pisma (jej pierwsze felietony ukazały się jednak na łamach „Tygodnika Solidarność” w 1981 roku). Rubryki jej felietonów nosiły kolejno tytuły: „Widziane z domu”, „Z domu i nie tylko”, „Votum separatum”, „Na marginesie”, „List do redakcji”[. Przed 1982 rokiem prowadziła na łamach „TP” dwie rubryki autorskie: „Rubrykę rodzinną”, dotyczącą tematów wychowawczych, oraz „Na co dzień i od święta” – bieżące komentarze do tekstów prasowych i audycji telewizyjnych podpisywane inicjałem „j.”.
Posłanka na Sejm – najpierw z ramienia Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, potem Unii Demokratycznej – w latach 1989–1993.
Książki
Jej książki dotyczyły między innymi: postaci Juliusza Osterwy i jego działalności teatralnej (kontynuacja zainteresowań z czasów pracy akademickiej); omówień ankiet ogłaszanych przez „Tygodnik Powszechny” i miesięcznik „Znak”[. Przygotowała też dwa wybory tekstów Jerzego Turowicza: Chrześcijanin w dzisiejszym świecie (Znak, Kraków 1963) oraz Kościół nie jest łodziąpodwodną (Znak, Kraków 1990). Udzieliła Romanowi Graczykowi wywiadu-rzeki Bo jestem z Wilna…(Znak, Kraków 2001). Wydała dwa wybory własnych felietonów: Votum separatum: publicystyka 1982–1999 (Universitas, Kraków 2000) i Niedowiarstwo moje (Znak, Kraków 2002) oraz książkę Otwarty, bo powszechny. O Kościele, który może boleć (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012).
Obecnie pisze cotygodniowe komentarze, w cyklu „Tu i teraz”, ogłaszane na stronie internetowej Klubów „Tygodnika Powszechnego”, oraz prowadzi dziennik „Coraz bliżej, coraz mniej” na łamach miesięcznika „Znak”.