Nagroda Turowicza

Zapraszamy do zgłaszania kandydatur do Nagrody Jerzego Turowicza. Tegoroczna edycja (2018) obejmuje dzieła z lat 2016 – 2017. Nagrodę stanowią: statuetka oraz nagroda pieniężna w wysokości ogłaszanej co roku przez Zarząd Fundacji. Prawo zgłaszania kandydatur do Nagrody mają członkowie Kapituły Nagrody, Zarządu i Rady Fundacji Jerzego Turowicza, redakcje „Tygodnika Powszechnego”, „Znaku” i innych czasopism kulturalnych, wydawcy, związki twórcze oraz wcześniejsi laureaci.

Czytaj dalej »Nagroda Jerzego Turowicza – czekamy na zgłoszenia!

Paweł Machcewicz – historyk pozytywnie zaangażowany

Paweł Machcewicz jest dziś szeroko znany jako – do niedawna – dyrektor i szef zespołu twórców Muzeum II Wojny Światowej.

Do tego zadania dochodził stopniowo poprzez inne doświadczenia, o których trzeba opowiedzieć.

Pracę historyka rozpoczynał na seminarium prof. Marcina Kuli w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1991 r. był (i jest dotąd) związany z Instytutem Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, utworzonym w 1990 r., na początku wielkiej transformacji demokratycznej. W zespole historyków – badaczy PRL – stworzonym i kierowanym przez prof. Andrzeja Paczkowskiego, było początkowo nas czterech – Paczkowski, Machcewicz, ja i Dariusz Stola, obecnie dyrektor Muzeum Polin. Podejmowaliśmy badania źródłowe nad dziejami powojennej Polski w oparciu o otworzone właśnie archiwa. Paweł Machcewicz opracował nowatorską historię roku 1956 – przemian postaw społecznych i świadomości, którą obronił jako doktorat w 1993 roku. Opracował także popularną, ale wartościową biografię Władysława Gomułki. Uczestniczył w różnych konferencjach, dyskusjach na łamach prasy, i współredagował miesięcznik „Mówią Wieki”, adresowany do młodzieży licealnej. Wspólnie przygotowywaliśmy pamiętne konferencje w Jachrance o wielkich wydarzeniach lat 1980-81 oraz w Miedzeszynie o początkach transformacji 1989 roku.

Czytaj dalej »Laudacja prof. Andrzeja Friszkego dla prof. Pawła Machcewicza

We wstępie do opracowanej przez siebie relacji uciekiniera z Treblinki Jakuba Krzepickiego, ukrytej i ocalonej wraz z innymi dokumentami Archiwum Ringelbluma, Rachela Auerbach napisała na początku 1943 roku: „Mordercy zabili nie tylko naszą współczesność i naszą przyszłość, ale również przeszłość”. Książka Moniki Sznajderman świadczy o tym, że ten czarny scenariusz jednak się nie spełnił. Wiemy, że można zabić przeszłość i wymazać z pamięci ludzi, którzy kiedyś żyli. Można tę przeszłość zamordować, spopielić i rozsypać na wietrze tak, by nie pozostał po niej żaden ślad. Ale można też przeszłość zakłamać, wyzuć z sensu, można ją zbudować na nowo, można jej nadać taki kształt, jaki zaprojektuje Ministerstwo Prawdy. Wiemy aż nadto dobrze, że tak się działo, że tak się może dziać, że tak się dzieje.

Czytaj dalej »Laudacja prof. Jacka Leociaka dla Moniki Sznajderman